Mijn kleine nichtje zei vroeger standaard (als ze iets deed wat niet zo handig was of wat niet in de lijn der verwachting lag): “ tsja, dat doe ik gewoon!!”
Heerlijk echt en ongedwongen, zonder schaamte doen wat ze zelf goed of leuk vond.
Naarmate we ouder worden vinden we dat vaak lastiger. Maar eigenlijk zijn de leukste mensen toch echte mensen!
Vaak leven we met onzekere, kwetsbare mensen mee, we voelen ons met hen verbonden. We merken dat ze helemaal niet zo perfect zijn als ze misschien lijken.
Maar jézelf echt laten zien is toch een uitdaging.
We hebben de neiging onszelf in twee stukken te verdelen, een gedeelte óp het podium en een gedeelte achter de coulissen.
Achter het gordijn verstoppen we alle dingen waarvan we liever niet willen dat anderen die zien.
Onze kwetsbaarheden, onzekerheden, dingen die we niet weten of snappen, onze nukken, fouten en emotionele uitbarstingen.
Daarbij maken we ook de keuze om wat er bij ons verborgen is te vergelijken met wat er bij de ander wel zichtbaar is.
We schamen ons, voelen ons minderwaardig en gaan ervan uit dat anderen die worstelingen niet of veel minder hebben.
Daarbij hebben we allerlei trucjes om met die schaamte om te gaan, we doen aan zelfverdoving, drinken, eten of shoppen het weg.
We zorgen dat we het zo druk hebben zodat we niet over onszelf hoeven na te denken of maken het tot een gewoonte negatief naar anderen te kijken en hun de schuld te geven.
Het onprettige gevoel van schaamte of kwetsbaar zijn is ook niet op te lossen door dan maar te proberen steeds perfecter te zijn.
Hoe meer je je best doet om altijd aardig gevonden te worden, des te meer je van jezelf verwijdert raakt. Juist die eigenaardigheden, onzekerheden en kwetsbaarheden maken dat jij jij bent.
Het zijn de kanten van jou die sommige mensen leuk vinden en anderen niet. Het zijn die eigenschappen die ervoor zorgen dat je fijn matched met bepaalde mensen en weer minder met anderen.
Persoonlijke groei is super, jezelf blijven verbeteren heel zinnig, maar je kunt een vriendelijk mens zijn ook als je je grenzen aangeeft of een andere opvatting over iets hebt.
Als je steeds maar wacht op het moment dat je door iedereen leuk en aardig gevonden wordt, niet meer gekwetst wordt of niet meer faalt, zul je nooit iets ondernemen.
Accepteren dat imperfectie en falen bij het leven horen, ondanks angst jezelf zijn en toch van alles ondernemen, is echt moedig en wél haalbaar!
Jezelf openstellen is niet altijd makkelijk maar wel essentieel als je echt verbinding wilt maken met andere mensen.
Misschien word je dan soms teleurgesteld of gekwetst maar uiteindelijk kost het, je niet achter een masker hoeven verschuilen, je minder energie. Grenzen aangegeven leidt vaak tot respect en je zult mensen aantrekken die echt bij jou passen.
Het is iets waar je mee kunt oefenen, het hoeft niet ineens, altijd of bij iedereen. Soms levert dat masker je ook wat op en dat is prima en verstandig.
Het feit dat je een keuze hebt is vaak al een eye-opener.
Het is onvermijdelijk dat we falen als je jezelf laat zien of iets probeert te bereiken, maar of het nou lukt of niet, je hebt in ieder geval enorme moed getoond door het gewoon te proberen.
De opmerking van m’n nichtje gebruik ik nog vaak (soms hardop, soms in gedachten) als ik me aangevallen of onbegrepen voel.
Je echte authentieke en imperfecte zelf zijn, is niet gelijk comfortabel maar wel absoluut de moeite waard.
Be the imperfect perfect real you!